18 حمل 1381- کندهار
برادران گرامی، دوستان، هموطنان، شهریان و همۀ اهالی قهرمان و محترم شهر کندهار! السلام علیکم!
افغانستان کشوری‌ست دارای اهمیت خاص استراتژیکی که حیثیت پُل را در میان قدرت‌های امپراتوری شرق و غرب داشته است. هر امپراتوری که می‌خواست طرف مقابل خود را سرکوب کند، حتماً باید از این پُل یعنی افغانستان عبور می‌کرد. انگلیس‌ها در زمان امپراتوری‌شان به خاطر تحت سیطره آوردن مناطق حوزۀ نفوذ روس تزاری و سرکوب حکومت فارس و ایران، افغانستان را اشغال کردند، ولی مردم و مجاهدین افغانستان از وطن خود مردانه دفاع کردند و آن‌ها را شکست دادند. بعد از آن شوروی وقت خواست که به آب‌های گرم هند برسد و به این سرزمین حمله کرد. چهارده‌سال تمام مجاهدین و ملت افغانستان بدون در نظرداشت منافع قوم، نژاد، رنگ و امثال این‌ها، دست به‌دست هم دادند و زیر لوای جهاد علیه تجاوز مبارزه کرده، شوروی سابق و حکومت دست‌نشاندۀ آن را شکست داده، وطن خود را آزاد و حکومت اسلامی را تأسیس کردند. ولی هم‌زمان کشورهای ذینفع در قضیه افغانستان و برخی همسایه‌های ناباب برخاستند که از این ملت و این مردم عقده‌گشایی کنند. علیه این مردم تحرکات را به راه انداخته، در مرحلۀ اول آقای حکمت‌یار را تمویل و همه تروریستان را به دورش جمع کرده خواستند حکومتِ ملت افغانستان را که محصول دونیم میلیون شهید بود، از بین ببرند ولی به این آرمان نرسیدند.
بعد از آن مزدور دیگر و چهرۀ دیگری را به رنگ و پوست مردم افغانستان با نظرداشت این‌که مردم افغانستان مسلمان هستند و به علمای دین احترام دارند، آن‌ها –طالبان- را پیش کشیدند.
شما می‌دانید هر متجاوز به یک کشور، قبل از همه حتماً غلام و وابسته‌یی از آن کشور پیدا می‌کند. این امر در تاریخ افغانستان تکرار شده است. یک‌بار انگلیس‌ها خواستند کشور را اشغال کنند، شاه شجاع را به‌عنوان پسر مستحق تیمورشاه پیش‌کش و به این خاک تجاوز کردند. یک‌زمانی شوروی وقت خواست تجاوز کند، ببرک کارمل را مطرح کرد. زمانی هم کشورهای همسایۀ ما خواستند از این ملت انتقام بگیرند طالب‌ها و در رأس آن مُلا عمر و مثل ملا عمر ده‌ها تروریست دیگر را پیش‌کش کردند، تا مردم با عزت و وقار افغانستان را توهین و تحقیر کنند، شلاق و کیبل بزنند و غرور این مردم را بشکنند. با پیش‌کش کردن آن‌ها مردم افغانستان و ملت واحد و برادر را علیه یک‌دیگر استعمال کردند. ولی از آن‌جایی که ترکیب ملی افغانستان ایجاب می‌کند تا مردم افغانستان در یک سرزمین واحد با هر زبان و قومی که منسوب هستند، مانند گذشته‌ها برادرانه زنده‌گی کنند، هیچ‌کس نتوانست با سلیقۀ گروهی خود، بالای ارادۀ عام مردم افغانستان حاکم شود. پنج‌سال تمام مجاهدینی که از شمال آمدند و خواستند که حکومت اسلامی را همراه با سایر مردم افغانستان تأسیس کنند، دشمنان کشور نگذاشتند که مردم افغانستان دست وحدت بدهند و وحدت ملی را تأمین کنند. آن‌ها در پنج سال تمام به صورت کُلی فقط در جنگ اطراف کابل و کنترل اوضاع این شهر مصروف ماندند.
پنج سال تمام طالبان با شعارهای گرم و ستیزه‌جویانه خواستند بالای مردم و ارادۀ مردم افغانستان حاکم شوند که نتوانستند. از همین لحاظ بود که برادر مجاهد و قهرمان شما، آمرصاحب احمدشاه مسعود و برادران و هم‌سنگرانش به خاطر حفظ آبروی ملی افغانستان و شرافت مردم افغانستان به این فکر و اندیشه شدند، تصمیم گرفتند و سوگند یاد کردند که اگر روزی زمینه مساعد شود، در افغانستان وحدت ملی را تأمین کنند و امانت ملی مردم افغانستان را که همانا سرنوشت سیاسی مردم افغانستان است، به مردم افغانستان بسپارند تا دست اجانب را از این کشور قطع کنند. آن‌ها و هم‌سنگران‌شان در همین فکر و اندیشه قرار داشتند که تروریست‌ها و دشمنان مردم افغانستان به این اندیشه شدند تا جبهات مقاومت افغانستان را سقوط بدهند و آخرین حملات خود را بکنند و این کشور را پایگاه مطمین برای تروریسم بسازند. چون مانع این تصمیم مغرضانه و نابه‌جای‌شان آمرصاحب مسعود را می‌دانستند، به شکل بسیار ناجوان‌مردانه و ظالمانه او را شهید ساختند. جرم احمدشاه مسعود فقط همین بود. او می‌گفت: افغانستان مال مردم و حق مردم افغانستان است. مردم افغانستان حق دارند در تعیین سرنوشت سیاسی‌شان صلاحیت داشته باشند. به این جرم او را شهید ساختند. فکر می‌کردند که با شهادت آمرصاحب مسعود؛ جبهات مقاومت سقوط کرده و از بین می‌رود و افغانستان من‌حیث یک پایگاه مطمین تروریستی برای تروریسم بین‌المللی کاملاً تصفیه می‌شود. مگر از آن‌جایی که ارادۀ خداوند ج به این بود تا تمام پروگرام‌های‌شان، خصم جان خودشان گردد، 52 ساعت بعد از شهادت آمرصاحب مسعود، قضیۀ نیویارک و واشنگتن روی داد و جریان طوری دیگری شد که ائتلاف بین‌المللی به‌وجود آمده نیروهای مقاومت مجاهدین و فرزندان شما در صف مقدم جبهات به‌خاطر آزادی افغانستان از چنگال طالبان و تروریست‌ها در همکاری ائتلاف بین‌المللی رزمیدند تا پروردگار افغانستان را آزاد ساخت و زمینه برای ایجاد نظام سیاسی قابل قبول برای همه مردم مهیا شود و عدالت اجتماعی به میان بیاید. به همان ملحوظ به اساس پیمانی که داشتیم به آن عمل کردیم.
بعد از آن کابل، شهرهای افغانستان سقوط کرد. ما به حکومتی که قبلاً تحت سرپرستی محترم پروفیسور برهان‌الدین ربانی بود خاتمه دادیم و تصمیم گرفتیم تا امانت مردم را به مردم افغانستان بسپاریم. قضیه را به جامعۀ بین‌المللی پیش‌کش کردیم و از مردم خواهش کردیم که همه بیایند دور هم جمع شوند و تصمیم بگیرند تا سرنوشت سیاسی افغانستان تعیین شود. به همین اساس جلسۀ بُن تدویر یافت و در آن به حکومت سه مرحله‌یی توافق شد که مرحلۀ اول ادارۀ مؤقت، مرحلۀ دوم تشکیل لویه جرگه و ایجاد دولت انتقالی و مرحلۀ سوم انتخابات و این که مردم افغانستان به‌صورت آزاد به تعیین سرنوشت‌شان اقدام کنند. در مرحلۀ اول، ادارۀ مؤقت تشکیل شد و در رأس آن آقای حامد کرزی یک مجاهد مشهور و یک شخصیت نام‌دار قرار گرفت و همه مردم افغانستان با این اداره همکار شدند و این اداره سبب شد در افغانستانی که اصلاً تصور وحدت مجدد و طرح موجودیت آن نمی‌رفت و بسیاری‌ها می‌خواستند این کشور را پارچه‌پارچه نگه‌داشته باشند، الحمدالله وحدت ملی و امنیت سراسری تأمین شد و اکنون مردم افغانستان با سر بلند و گردن افراشته زنده‌گی دارند. این اداره گام‌های مهم به خاطر عمران وطن برداشته است. بعد از مرحلۀ جهاد که شما مردم افغانستان در برابر تجاوز شوروی مقام قهرمانی را اخذ کردید، در برابر مقابله با تروریسم بین‌المللی نیز مقام قهرمانی گرفتید. شما مردم افغانستان، امروز باز هم به خاطر ایجاد صلح و ایجاد حکومت مرکزی، وحدت ملی، حفظ استقلال، تمامیت ارضی و حاکمیت ملی؛ مقام قهرمانی را کسب کرده‌اید. ضرورت است که به خاطر رفتن به طرف نظام، سیستم، ادارۀ واحد و قانونیت نیز مقام قهرمانی را کسب کنید، زیرا بیست‌وسه سال بحران، بیست‌وسه سال هرج‌ومرج، ایجاب رفتن طرف سازنده‌گی را می‌کند. همه مردم باهم برادر اند. پشتون، تاجیک، ازبیک، هزاره؛ ارادۀ خداوند به این است که همین مردم باهم برادر باشند، این‌ها از گذشته هم برادرانه در کشور زنده‌گی کردند. این کشور هزارها سال تاریخ دارد، بیش از سه‌صد سال قبل یک‌بار دیگر اساس ادارۀ مرکزی به دست احمدشاه بابای بزرگ در این کشور گذاشته شده است و همۀ این مردم به قول شاعر نام‌دار اسلام، علامه اقبال لاهوری:
نه افغانیم و نی تُرک و تتاریم
چمن‌زادیم و از یک شاخساریم
تمیز رنگ و بو بر ما حرام است
که ما پروردۀ یک‌نوبهاریم
همه در افغانستان برادر هم هستند، هیچ‌گاه در افغانستان جنگ قومی به‌وقوع نپیوسته و در آینده نیز نمی‌پیوندد. هرنوع کشمکش در کشور مبنای سیاسی داشته که مردم را با یک‌دیگر انداخته است. اطمینان می‌دهم که اعمال انجام‌شدۀ طالبان زیر نام پشتون، تاجیک، شمال، جنوب و…، به مردم و هموطنان شما و برادران تان در شمال، مرکز و هزاره‌جات واضح است، آن‌ها درک کرده‌اند که طالبان این‌گونه تفرقه را به اشارۀ باداران‌شان بین مردم ایجاد می‌کردند، هم در زمان جهاد و هم امروز. کندهاری، هراتی، مزاری، تخاری و پنجشیری، همه باهم برادر بودند و هستند. وحدت ملی را تأمین کرده‌اند و به‌شما اطمینان می‌دهم که این مرحمت بزرگی که خداوندج اعطا کرده است، ان‌شاءالله فرزندان و برادران شما در حدی کوشش می‌کنند که یک برادر مسلمان در برابر برادر مسلمان و یک پسر افغان در مقابل پسر افغان سلاح نگیرد و کسی بالای جنازۀ فرزند خود گاهی از جنگ بین افغان‌ها گریه نکند.
برادران مسلمان!
در افغانستان مبارزات عمدتاً در شرایط موجود شکل سیاسی را به‌خود گرفته است. گروپ‌ها و گروه‌هایی در حال تشکل هستند. یک گروپ، گروپ افراطی که شما نتیجۀ بد آن را در وجود طالب‌ها دیدید، اکنون هم در افغانستان دشمنان و دستگاه‌های استخباراتی کشورهای ذیمنافع با سازماندهی حرکت‌هایی، برخی را تشویق می‌کنند که بحران و بی‌اعتمادی ایجاد شود؛ اما این کار دیگر برای افغانستان سازگاری ندارد. تشکل دومی همانا تشکل لائیک و غرب‌گرایی است. که کاملاً با رسوم و عنعنۀ مردم مسلمان و مجاهد افغانستان که به‌همین خاطر جان داده‌اند، افتخاراتی دارند و به آن می‌بالند، مغایر است. مردم یقیناً حکومتی را که با اصول اسلامی مطابقت داشته باشد و با عنعنات و فضایل اسلامی مردم مطابقت داشته باشد و افتخارات جهاد را نادیده نگیرد، می‌خواهند. در غیر آن مردم آن حکومت را نمی‌پذیرند! این گروپ هم در افغانستان جا ندارد و نمی‌تواند سهمی داشته باشد و تشکل پیدا کند. تشکل سومی اعتدال است. که حکومت معتدل مسلمان است. افغانستان را، برای افغانستان می‌خواهند و برای این کشور. رفاه، ترقی، وحدت ملی و برادری می‌خواهند. این گروپ عملاً وجود دارد. فعلاً تشکلی از پشتون، ازبیک و هزاره و همۀ ملیت‌ها گرد هم جمع آمده، اداره‌یی را تشکیل و نهضت ملی را به‌راه انداخته‌اند و تیمی که امروز شما آن‌ها را در ادارۀ مؤقت می‌بینید، آقای کرزی من و دیگر برادرانی که در آن‌جا هستند، اولادهای شما هستند. این تشکل معتدل، تشکل افغانی، ملی، میهنی و ان‌شاءالله گروپ متعهدی است که مصدر خدمت بزرگی برای افغانستان و مردم افغانستان می‌شود.
ما به اصل وحدت ملی و برادری معتقد هستیم. شما مردم مسلمان هستید، همۀ ما به خداوند ج ایمان داریم. دیگر در این کشور، پشتونی، وجود ندارد. دیگر در این کشور، تاجیک، هزاره و ازبیکی وجود ندارد. فقط یک مردم وجود دارد که مردم افغانستان است.
در عرصۀ نظامی ما معتقد به تشکیل اردوی ملی هستیم. ما آخرین تلاش خود را کردیم و زحمت کشیدیم تا اساس اردوی ملی نهاده شود که مردم به آن اعتماد کنند. دیگر گروپ نظامی وابسته به یک سازمان، یک حزب و یک گروپ و یک قوم نباشد. چندی قبل ما مجلس بزرگی از قوماندانان افغانستان را تشکیل دادیم و همه تعهد کردند که در راه تشکیل وحدت و اردوی ملی قدم می‌گذارند. دیگر به گروپ‌های کوچک مربوط خود تأکید نمی‌کنند و اردو را به خاطر عزت افغانستان، حفظ سرحدات و تشکیل قوای سرحدی کمک خواهند کرد. افغانستان یک کشور باعزت است. امروز در پهلوی نقش سازنده‌گی مردم، جامعۀ بین‌المللی نسبت به هر وقت دیگر، توجه خاصی به کشور ما دارد. در حال حاضر بیش از پنجاه نماینده‌گی سیاسی در کابل حضور دارند و همۀ دنیا متعهد به ساختن و اعمار افغانستان شده است. مطابق پرنسیب و کنوانسیون‌های بین‌المللی و با در نظرداشت زیست و زنده‌گی ما در جامعۀ بین‌المللی و این‌که متأسفانه کشور ما در زرع و قاچاق مواد مخدر بدنام شده است، تصمیم داریم که کشور ما مرکز تولید و قاچاق مواد مخدر نباشد و قوماندانان همه به این اصل تأکید کردند.
ما به تشکیل لویه جرگه من‌حیث مجلس بزرگ عنعنه‌یی مردم افغانستان به خاطر حل مشکلات عظیم وطن و کشور معتقد هستیم و به شما اطمینان میدهیم که مطابق به فیصله‌های بُن، لویه جرگه دایر خواهد شد، مردم و نماینده‌های مردم به صلاحیت، خواست و ارادۀ خودشان، اداره و حکومت آینده خود را انتخاب خواهند کرد. و به خاطر آبرو و عزت وطن تصمیم خواهند گرفت. ما اطمینان تشکیل لویه جرگه را میدهیم و ما در این راه فداکاری خواهیم کرد. کشور ما افغانستان بیست‌وسه سال از جامعۀ جهانی تجرید شد، ویران شد، بنیه اقتصادی و آثار فرهنگی آن فنا شد و مردم ما در یک بدبختی زنده‌گی کردند. کشوری که طی بیست‌وسه سال ویران شد، ممکن نیست به‌زودی آباد شود. من اطلاع دارم که تا اکنون از مرکز به ولایات بودجه نرفته است. همه با امکانات محدود، باعزم و تصمیمی که در جهت تثبیت سرنوشت خود دارند، کار می‌کنند. ما باید اعتماد بین‌المللی را جلب کنیم، آن‌گاه همه چیز به اختیار ما خواهد بود و به شما اطمینان می‌دهم آنچه در حیطۀ امکانات ادارۀ مؤقت باشد در برابر ولایات، اعمار ویرانی‌ها، خدمت به مامورین، اعطای معاشات مامورین و معلمین و ساختن ادارات افغانستان و خدمات عامه، دریغ خواهد کرد. آنچه ما از شما مردم باعزت، بزرگ و با عظمت توقع داریم آن است که به دسیسه‌سازان، فتنه‌جویان و کسانی که عزت و شرف کشور ما را پایمال کرده‌اند، فرصت و مجال ندهیم که دوباره تشکل پیدا کنند و بخواهند با ایجاد هرج‌ومرج با حیات مردم بازی کنند. در کوه‌ها، دره‌ها و محلاتی که موضع بقایای گروه طالبان و القاعده باقی‌مانده باشد، به آن‌ها ترحم صورت نگیرد و کوشش به عمل آید تا در این وطن دیگر جنجال نشود. بیایید با علما و بزرگان قوم همه‌وهمه در راه وحدت ملی سعی و تلاش کنیم. بسیار دُشوار بود در وضع که افغانستان تا چهارماه پیش قرار داشت که تصور آن برود تا کسی از شمال بیاید به کندهار و یک نفر از هلمند به کابل برود و برادارنه و آزادانه بالای مسائل ملی و خیر و شر وطن صحبت کند. این اعطای خداوند ج و بخشش پروردگار است که نصیب ما و شما کرده است. به کسی نباید اجازۀ خلل وارد کردن را به این اعطای خداوند داد. اسلام دین عزیز برای مردم افغانستان است. اسلام، اسلامی نیست که طالبان می‌گفتند و تعبیر می‌کردند و به نفع خودشان توجیه می‌کردند. اسلام دین جهاد و افتخار مردم افغانستان است. در سنگ‌سنگ، در دشت‌ها و وجب‌وجب این خاک، خون‌های پاک جوان‌ها و مجاهدین شما ریخته شده است و ده‌ها هزار جوان شما در برابر ماین‌های شوروی سابق، پا و دست خود را از دست داده است. این افتخار مردم افغانستان را باید حفظ کنیم و در پهلوی ساختار، عمران و آبادی، اسلام را هم مدنظر داشته و دساتیر آن را مراعات کنیم. اسلام مانع ترقی و پیش‌رفت نیست. طالبان اسلام را بدنام کردند. اسلام در همه شئون زنده‌گی، جواب‌گوی نیازهای ما است. افتخارات جهاد و اسلام را باید حفظ کنیم تا خداوند ج ما و شما را در امان خود داشته باشد.
السلام علیکم و رحمت‌الله و برکاته.